അവരിടങ്ങൾ 12

ആ രാത്രിയിൽ അവന്റെ കൂടെ ആദ്യമായി ഒരു യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ അവൾക്ക് ഒരു പരിഭ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്താണ് തങ്ങൾക്കിടയിൽ സംഭവിക്കുന്നത് എന്നു അവൾക്ക് മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്തോ ഒന്നിന്റെ തുടക്കമോ തുടർച്ചയോ പോലെ തോന്നി അവൾക്ക് അവന്റെ ഒപ്പമുള്ള ഓരോ നിമിഷവും. അവനെ നോക്കുമ്പോഴൊക്കെ തന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു വിറയൽ ബാധിക്കുന്നു എന്നു അവൾക്ക് തോന്നി.പക്ഷെ അവന്റെ ഉള്ളിൽ എന്താണ് നടക്കുന്നത് എന്നു അവൾക്ക് മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.അവളുടെ കണ്ണുകളുമായി ഇടയുന്ന നേരമൊക്കെ അവന്റെ കണ്ണുകളിലും മുഖത്തും പ്രണയത്തിന്റെ ചുവപ്പ് നിറയുന്നത് അവൾ കണ്ടു. ഇതു തന്നെയാണോ പ്രണയം?!  ഇത്ര കാലം മനസിലാക്കാതെ പോയത് ഏതോ ഒരു അപരിത നിമിഷത്തിൽ ഉള്ളു തുറന്ന് പുറത്തെത്തിയതാണോ?!!അവളുടെ ഉള്ളിലെ സംശയങ്ങൾ ഒഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. 

അവന്റെ നോട്ടത്തിലും സംസാരത്തിലും പക്ഷെ യാതൊരു സംശയങ്ങളും ഇല്ലായിരുന്നു. കാലങ്ങളായി ഒറ്റക്ക് ഉള്ളിൽ കൊണ്ടു നടന്നിരുന്ന ഒരു രഹസ്യത്തിന്റെ മൂടി തുറന്നു എന്നൊരു ഭാവം മാത്രം. അവകാശത്തോടെയും പ്രണയതോടെയും അവളെ നോക്കി, അവളുടെ കണ്ണിൽ നോക്കി ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ ചിരിച്ചു. എനിക്ക് മാത്രമുള്ളതാണ് നീയൊരുമിച്ചുള്ള ഓരോ നിമിഷവും എന്നു അവളെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഓർമിപ്പിച്ചു. ആ യാത്രയിൽ തന്റെ ഒപ്പം അവനെ കൂട്ടുവാൻ എന്തു കൊണ്ട് തീരുമാനിച്ചു എന്ന് അവൾക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല. യാത്ര തുടങ്ങിയപ്പോഴും യാത്രയിൽ ഉടനീളം അവൻ സംസാരിക്കുമ്പോഴും ചെന്നെത്താൻ പോകുന്ന വീടിന്റെ നിശബ്ദമായ ഏകാന്തതയിൽ ആയിരുന്നു അവളുടെ ശ്രദ്ധ അത്രയും.തന്റെ മാത്രമായിരുന്ന ആ നിശബ്ദ ലോകത്തിലേക്ക് അവൻ കൂട്ടു വരുന്നു. എത്ര കാലത്തേക്ക് ആയിരിക്കും അത്?! ഒരു ദിവസത്തേക്കോ ചില ദിവസങ്ങളിലേക്ക് മാത്രമോ ഉള്ള വരവ് ആണോ അത് എന്നൊക്കെ ഉള്ള ചിന്തകൾ അവളിൽ കിടന്നു കറങ്ങി. 

അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കുമ്പോഴൊക്കെ അവൾക്ക് ഒരു ബലഹീനത അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒരു ദിവസത്തേക്ക് വന്നേന്റെ ലോകത്തിൽ അതിഥിയായി കഴിഞ്ഞിട്ട് ഒറ്റയ്ക്ക് ആക്കി പോകുമോ എന്ന സംശയം ബാക്കി നിന്നു.കാരണം പ്രണയത്തിലും ബന്ധങ്ങളിലും അവൾ ഒരിക്കലും സ്ഥായിയായ വിശ്വാസം ആരുടെയും നേടിയെടുത്തിരുന്നില്ല. അതിനു സമർത്ഥരായ വിധം ആത്മവിശ്വാസം നിഴലിച്ച മിഴികളുമായി അവളെ ആരും നോക്കിയിട്ടില്ല. നേരമ്പോക്ക് ചിരികളെ അവൾ ഒരടി അകറ്റി നിർത്തിയിരുന്നു ഇക്കാലമത്രയും. ബാക്കി ഒക്കെ സൗഹൃദക്കെട്ടുകളിൽ ബന്ധിച്ചു നിർത്തി. അവനൊഴികെ ആരുടെയും നോട്ടത്തിനു മുന്നിൽ പക്ഷെ അവളിതുവരെ പതറിയിരുന്നില്ല. ആഴമുള്ള അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ ഉള്ളിലെ എന്തിനെയൊക്കെയോ ഉണർത്തി വിട്ടു. അവളുടെ രൂപത്തെയോ അഴകിനെയോ ഒന്നും അവൻ പ്രശംസിച്ചിരുന്നില്ല. അവളുടെ ചൈതന്യമറ്റ തളർന്ന മുഖം അവനെ ആലോസരപ്പെടുത്തിയില്ല. അനുവാദമില്ലാത്തൊരു സ്പർശനം കൊണ്ടു പോലും അവൻ അവളിലേക്ക് കടന്നു കയറിയില്ല. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ശാന്തത അവൾക്ക് അപരിചിതമായിരുന്നു. ഒരു പുരുഷനും ഇത്ര ശാന്തമായ മിഴികളോടെ ഒരു സ്ത്രീയെ, അവളുടെ മിഴികളിലേക്ക്, ആത്മാവിലേക്ക് നോക്കുമെന്നും അവൾ വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല.അതുകൊണ്ട് തന്നെ ആ ശാന്തതയുടെ ആഴങ്ങളിൽ നിസ്സഹായതയോടെ വീണു പോകുമെന്ന് അവൾ ഭയപ്പെട്ടു.അങ്ങനെ ഒന്നുണ്ടായാൽ തിരിച്ചു വരവില്ലാത്ത വിധം അവനിൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടു പോകും എന്നു അവൾക്ക് തോന്നി. ഇനി ഒരിക്കലും തന്നിൽ നിന്നൊരു തിരിച്ചു പോക്ക് അവൾക്കില്ല എന്നു അവന്റെ ആഴമുള്ള കണ്ണുകൾ അവളെ ഓർമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.അപ്പോഴൊക്കെ അവന്റെ ചുണ്ടിൽ പ്രണയത്തിന്റെ ഉന്മാദത്തിൽ മാത്രമെന്നോണം ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു നിന്നു..!